FINAŁ!

Skończyłam. Właśnie postawiłam ostatnią kropkę. Nawet zmieściłam się w dozwolonych piętnastu tysiącach znaków (ze spacjami).
Teraz będę cyzelować. 😉

Raz jestem zadowolona z pomysłu i z wykonania, innym razem zupełnie mi się nie podoba. Musi się „ucukrować”, potrzebuję dystansu, więc zajrzę do pliku może dopiero jutro, pojutrze.
Opowiadanie nosi tytuł „Blizna” i jest o zamordowanej żabie. Więcej na razie nie zdradzę.

Sfinalizowałam też prace przetwórcze, ale na razie tylko pomidorowe i paprykowe. Ogórkowe, buraczkowe, nalewkarskie i ewentualne inne zamierzam podjąć niebawem.

NIE MAM CZASU!!!

Jako kobieta domowa, gdy nadchodzi pora sierpniowa, mam pełne ręce roboty. Zamykam lato w słoikach w postaci rozlicznych przetworów. Bardzo to zresztą lubię, bo robimy to zawsze ramię w ramię, co jest – możecie się śmiać, że to wiocha, ale tak jest!!! – także spoiwem związku.
Prócz przetwórstwa mamy ostatnio jeszcze sto innych spraw na głowie, ale i one, choć nie są wyłącznie lekkie, łatwe i przyjemne, dają mi to poczucie spójności i sensu. Więc duszę mam pogodną i radosną.
I tyle na dziś.

OPOWIADANIE WINOGRONOWE

Wymyśliłam je troszkę wcześniej, a kształt ostateczny usiłowałam nadać mu przedwczoraj. Niestety tylko w myślach.
Tak dobrze mi się myślało przy oporządzaniu winnych krzewów – choć opowiadanie z winogronami nie ma nic wspólnego.
Całkiem zgrabnie mi wyszło. Ciekawe, co z tego uda mi się zapisać. Zaczęłam wczoraj i pisało mi się niestety znacznie mniej potoczyście niż myślało.
Szkoda, że nie istnieje jeszcze urządzenie do zapisywania myśli.
Może powinnam sobie kupić dyktafon i korzystać z niego podczas różnych odchwaszczań?

PERSEIDY NA DZIESIĘCIOLECIE

Wczoraj wieczorem usadowiliśmy się nie na tarasie, a na balkonie – żeby mieć bliżej do gwiazd. Zamierzaliśmy obserwować „deszcz meteorów”, a gdy już z tej okazji nalaliśmy wina do kieliszków, przypomniało się nam, że niedawno, 30 lipca, była dziesiąta rocznica naszego wprowadzenia się do domu nad Arianką. O mały włos, a zapomnielibyśmy to uczcić!
No więc uczciliśmy należycie, długo w noc gapiąc się na niebo i wspominając różne wyimki z naszego tu szczęśliwego dziesięciolecia.
Perseidy, choć niezbyt tłumnie, zapalały nam na niebie jubileuszowe fajerwerki…

DAWNYCH WSPOMNIEŃ CZAR

Tak zatytułowałam tekst w „Opowiadaniach” – który jednak opowiadaniem nie jest. Przeniosłam zatem tekst do niecodziennika. To wspomnienia związane z naszym przyjacielem. Jego żona na jubileusz 60-lecia wymyśliła mężowi prezent w postaci jednoegzemplarzowej książki zawierającej wspomnienia jego znajomych. Jubilat to Eugeniusz Kurzawa, poeta i długoletni zielonogórski (już były, obecnie wolsztyński) dziennikarz. Na jego imprezie jubileuszowej, która miała miejsce w styczniu i była (wraz z książką) dla niego wielką niespodzianką, byliśmy i my.
A ja, dzięki pomysłowi ze wspomnieniami, debiutowałam drukiem książkowo! 😉

Tekst w książce wprawdzie sfotografował się kiepsko, ale innego świadectwa mojego „debiutu” nie mam…

NAROBIŁAM KASZANY

Sieroctwo ze mnie okropne! Chciałam wkleić nowy tekst do „Opowiadań”. Tak nieudolnie to zrobiłam (już mniejsza o szczegóły), że rozsypały mi się wszystkie teksty na osobne strony i już nie umiałam przywrócić dawnego stanu. Zaczęłam więc od początku, wklejając po kolei każde z opowiadań i usuwając stan „pokaszanowy”, myląc się przy tym raz po raz i dokładając do kaszany nowe zawirowania… No sieroctwo totalne!
Jakoś w końcu sobie poradziłam – niestety, tracąc komentarze, które zamieszczono pod paroma opowiadaniami, za co Sz. Komentatorów bardzo przepraszam. Bo niestety nie potrafię już tych komentarzy odgrzebać z głębin netowego kosza… 😦

KONKURSY, KONKURSY…

Literackie, rzecz jasna. Raz po raz trafiam na ogłoszenia i linki, parę nawet sobie zapisałam, ale czas płynie i są już nieaktualne.
Coś by trzeba napisać. Może opowiadanie o miłości – z własnego życia! (jest taki konkurs „Gazety Zamojskiej”). Albo o tymże życiu właśnie. Chodzi mi po głowie taka historia z niewinną żabką i mną w charakterze morderczyni, gdy miałam niespełna sześć czy siedem lat… Może by się nadała. Gdyby ją „uliterackownić”, a przede wszystkim – od pomysłu przejść do przemysłu.
Bo znowu kolejny konkurs się zdezaktualizuje. Mam na myśli ten „Gazety Wyborczej” zatytułowany „Moja droga”.
Przez całe lato pisarze na łamach „Wysokich Obcasów” radzą, jak pisać, a jak NIE pisać. Aż się boję zaglądać do tych porad, bo rezultat może być taki, że zupełnie zwątpię w swoje możliwości i w ogóle się nie odważę.
Mam czas do końca września.

LABA DIENA, LABAS RYTAS, LABAS VAKARAS

Blog znowu przeleżał się odłogiem. W tym czasie, jak już wspominałam wcześniej, nie istniały dla mnie komputer i internet. Teraz, choć już ponowiłam kontakt z nimi, wciąż nocami śnią mi się litewskie wody przeczyste.
Nasza wyprawa, aczkolwiek w trakcie nieco modyfikowana, udała się znakomicie, a spływ – zmodyfikowany najbardziej, z powodu tzw. konieczności wyższych i w związku z tym ograniczony do sześciu osób – był jednym z najudańszych naszych spływów litewskich. Niech mi te słowa wybaczą ci, którzy nie mogli pojechać i żal im serca rozrywał, ale cóż – tak właśnie było.

Tytułowa laba diena to po litewsku dzień dobry, dopiero teraz się dowiedzieliśmy, że jest jeszcze dobre rano (rytas) i wieczór (vakaras). Aż wstyd, po tylu latach pływania na Litwie… Lepiej późno niż wcale. 🙂 Poznaliśmy też trochę innych słów litewskich, a to dzięki litewskiemu Żmudzinowi, litewskiemu Rosjaninowi i litewskiemu Litwinowi, których spotkaliśmy w naszym ukochanym miejscu nad jeziorem Żejmenys. Ach, dużo by pisać…

Było, minęło. Teraz pora rozpocząć odliczanie do następnego spływu. 🙂